โอ้ย งง จะแทรกรูปกลายเป็นได้อะไรเนี่ย ลองกด ๆ ดูเองแล้วกัน
หนังสือเล่มนี้ อยู่กับเรามาหลายปีแล้ว
ก่อนอื่นขอเล่าที่มาก่อนนะ
หนังสือเล่มนี้ มาอยู่บ้านเราตั้งแต่เมื่อไร ไม่มีใครทราบ แต่ที่แน่ ๆ คือ หนังสือเล่มนี้วางอยู่แถวกองหนังสือของแม่ เราเดินผ่านไปเห็น ก็ ว้าว! ชอบ ๆ เหมาะสำหรับผู้ดีอย่างอิชั้น แต่ดันทำตัวไพร่สถุลมากด้วยการจิ๊กมาเลย โดยไม่ขออนุญาตจากแม่ด้วยซ้ำ ช่างมีความเป็นผู้ดีสูงมาก ๆ จนหาไม่เจอ (จะให้มันส์ ต้องพากษ์ด้วยเสียงเจ้!)
แต่เอามาอ่านได้ไม่กี่หน้า ก็เบื่อ เบื่อมาก ไม่ชอบอ่านกฎเกณฑ์ (คือปกติเราสร้างของเราเองอยู่แล้ว กฎบ้าบอคอแตกเยอะมาก แต่สุดท้ายก็ไม่จำ ไม่ทำ ไม่อะไรทั้งสิ้น ชอบสร้างอย่างเดียว) เรานับแล้ว มีถึงหนึ่งร้อยแปดสิบสองข้อ (แบ่งเป็นสิบภาค) เราจึงเลิกอ่านแล้ววางกองไว้ที่ชั้นวางหนังสือของเรา วางมานาน นาน นาน นาน นาน
จนเรานอนโรงพยาบาลแหละ ได้พบมารยาทต่าง ๆ นานา เราจึงคิดถึงหนังสือเล่มนี้ขึ้นมาเลยในทันใด
พอกลับบ้าน เราจึงหยิบมาอ่าน
อ่านจนจบ ครบทุกหน้า
แล้วเราก็พบว่า สมบัติผู้ดีในตัวเรานั้นมีอยู่น้อย
สมบัติผู้ดีในกรณีนี้ ท่านเจ้าพระยาพระเสร็จสุเรนทราธิบดีผู้แต่ง ได้ให้ความหมาย ว่าหมายถึง ผู้มีกิริยาดี มิใช่ ผู้ดี ที่ตรงข้ามกับ ไพร่
ซึ่งเราขอยกตัวอย่าง สมบัติข้อที่เราไม่มี
นั่นคือ
ผู้ดี ย่อมไม่เอาการในบ้านของผู้ใดมาแสดงในที่แจ้ง แม้แต่บ้านตัวเองก็ไม่ควรเล่า อันนี้เราทำไม่ได้ เพราะเราชอบเล่า
แต่เราเล่าเฉพาะของบ้านเรา บ้านคนอื่นเราไม่เล่า เพราะเราไม่หาเหาใส่หัว
สาเหตุที่เราต้องเล่า อืม จริง ๆ มันเป็นเหตุผลส่วนตัวนะ แต่ก็จะบอก และไม่สงวนลิขสิทธิ์ความคิดนี้
“ถ้าการในบ้านเรา ที่เล่าน่ะ เป็นเรื่องดีงาม ก็น่าเล่าไม่ใช่เหรอ เพราะเวลามีสิ่งดี ๆ เราก็อยากบอกต่อ แต่ในกรณีที่เป็นเรื่องที่ไม่ดี ออกแนวสาวไส้ให้กากิน แน่นอนว่า เรื่องแย่มาก ๆ เราคงไม่เล่า เพราะเราไม่อยากหาเหาเข้าบ้านเหมือนกัน แต่เรื่องไม่ดีบางเรื่อง ที่เป็นเรื่องไม่คอขาดบาดตาย แต่ออกแนวน่ารำคาญ หรือชวนคิด เราอยากบอกต่อ เพื่อให้คนอื่น ๆ อย่าทำตาม หรืออย่างน้อยที่สุด ถ้าไม่มีใครอ่าน เราก็อ่านเอง และบอกตัวเองว่า อย่าให้ประวัติศาสตร์ซ้ำรอย เพราะเราเบื่อ เราไม่ชอบให้ประวัติศาสตร์ซ้ำรอย โดยเฉพาะประวัติศาสตร์ที่ย่ำแย่ เราจะไม่มีทางให้มันเกิดขึ้นอีกเป็นอันขาด (คือหาทางป้องกัน แต่ถ้ามันเกิดเพราะปัจจัยภายนอก หรือคนอื่นนอกเหนือการควบคุมของเรา เราก็ไม่คิดมากหรอก อิชั้นปล่อยวางเป็น) แบบว่าถ้าป้องกันได้ก็ป้องกัน”
จริง ๆ มีสถุลอีกหลายข้อ (ถ้าดูจากงานเขียนบล็อกของเรา คุณอาจจะคิดว่าเราไม่มีสมบัติของผู้ดีเลยสักข้อก็เป็นได้ ก๊าก… แต่ขอบอก ตัวจริงอ่ะ ไม่เหมือนที่คุณอ่านหรอก ไม่เหมือนเลย มีหลายคนเห็นเราตัวจริงก็บอกว่าไม่น่าเป็นคนเดียวกับที่เขียนบล็อก ดูหน้าไม่ให้ กิริยาก็ไม่ส่อ ก๊าก… แต่แบบที่เขียนอ่ะคือตัวตนที่แท้จริง ส่วนแบบที่แสดงออกก็ต้องดูสงบ ๆ ถ้าไม่สนิทเราจะไปสถุลใส่ได้ไงวะ เราก็มีมารยาทสังคมเว้ย ใครดีมา เราก็ดีกลับ ใครร้าย เราไม่ยุ่ง ยุ่งแล้วเสียเวลา หนีดีกว่า สบายใจ …แต่ถ้าเราเหลืออด มันตาย!!! ลึก ๆ เราเป็นคนเงียบนะ หลายคนคงไม่เชื่อ แต่เราเป็นคนเงียบจริง ๆ ไม่ได้พูดเล่น เพราะที่อยากพูด เอามาเขียนหมดแล้ว จะได้ไม่ต้องพูดหลายรอบ เสียดายเสียง จะเอาไว้ร้องหมอลำ)
ทำไปทำมา ที่นี่ก็ทุเรศทุรังเหมือนทุกที่เข้าไปทุกทีแล้ว ตอนแรกกะจะเขียนที่นี่ให้เป็นวิชาการสักหน่อย ไม่เอาแล้ว เอาแบบนี้แหละ
แต่เออ มีสมบัติของผู้ดีข้อนึงที่เราไม่ทำแน่ ๆ คือ ผู้ดีย่อมไม่พึงใจในหญิงที่มีเจ้าของหวงแหน กร๊าก…เพราะ เราไม่ชอบผู้หญิงว่ะ (ถ้ากลับกันเป็น ผู้ดีย่อมไม่พึงใจในชายที่มีเจ้าของหวงแหน อ่ะ อันนี้เราก็รักษาสมบัติข้อนี้ได้แน่นอน เพราะเราไม่ชอบแย่งของใคร เห็นแล้วน่าสมเพช แต่ถ้ามาหลอก ถ้าเรารู้ความจริงเมื่อไร มันตาย!!! ก๊าก… ยกตัวอย่างจากประวัติศาสตร์ยุคกลางที่เราบันทึกไว้ กร๊าก…) ออกสมบัติผู้ดีเพิ่มอีกสักข้อเถอะค่ะ ความว่า ท่านผู้ดีท่านใดที่มีเจ้าของหวงแหนแล้ว ก็โปรดอย่าสะเออะหาเจ้าของคนใหม่ (เพราะนอกจากตัวท่านจะไม่ได้เป็นผู้ดีแล้ว อาจเกิดมหันตภัยกับชีวิตและทรัพย์สินของท่านได้)
ฮา ๆ นะคะ
หลายอย่าง ยุคสมัยที่เปลี่ยนไป ก็ต้องมีข้อบัญญัติใหม่ ๆ ตามมาด้วย แต่บัญญัติไปแต่คนไม่ทำก็เท่านั้น เรื่องแบบนี้พูดยาก มันอยู่ที่สันดานของคน บางคนไม่ต้องอ่านหนังสือก็มีสมบัติผู้ดีอยู่ แต่บางคนอ่านสิบรอบ หนุนนอน ฉีกต้มน้ำกิน ก็ยังไม่มี เพราะบอกแล้วว่าอยู่ที่สันดาน เออ แล้วก็อยู่ที่จิตสำนึกของคนคนนั้นด้วย
ยังไงลองหาอ่านดูนะคะ
สนุกดี
มาเป็นผู้ดี ที่หมายถึงคนที่มีกิริยาดีกันเถอะค่ะ เราเองก็จะพยายามทำตัวให้มีกิริยาดีกว่านี้ ให้จงได้
| Copy/Holding information | ||||||||||||||
|
||||||||||||||
ลองค้น คำค้น “สมบัติของผู้ดี” พบเหล่านี้
เล่ม ๑ คือเล่มที่เราอ่าน (และไอแพคตะกี้) ส่วนที่เหลือ เราไม่แน่ใจ ยกมาให้ดูเฉย ๆ เผื่อใครอยากอ่านมาก ๆ ก็ลองไปหาดู
|
|
|||||||||
|
|
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
*************************************สรุปเลยแล้วกันนะคะ
จากที่เราบันทึกไว้ในปีนี้ (สมัครเวิร์ดเพรส เดือน ส.ค. ๕๑ ด้วยซ้ำ) เรายังอ่านหนังสือ (แบบที่มีเวลามาโพสต์รายละเอียดที่ชอบ) ได้ตั้ง ๑๑ เล่มแหนะ (จริง ๆ เราอ่านหนังสือปีนึงเป็นร้อยเล่มค่ะ หาอ่านได้ทั่วไป ตามไหล่ทาง ? เอาว่าเราอ่านทุกอย่าง เจอหนังสือแจกฟรีหรือไปที่ไหน เจอหนังสือ เราก็หยิบมาอ่านได้ตลอด)
ดังนั้น มันยุติธรรมไหมคะ???
ที่จะบอกว่า ผลสำรวจการอ่านหนังสือของคนไทยโดยเฉลี่ย อยู่ที่ปีละ ๗ หรือ ๘ บรรทัดน่ะ
ผลแบบนั้นมันเอาไปทำอิหยังได้คะ ช่วยลองเอาไปคิดทีเถอะค่ะ???
หรือถ้าคิดไม่ออก ซื้อหนังสือดี ๆ มาแจกฟรี (ช่วยแจกหนังสือ ดี ๆ ดัง ๆ เบสต์เซลเลอร์ เอาแบบที่คนส่วนใหญ่เขาชอบอ่านกัน หรือไม่ก็เป็นหนังสือที่มีเนื้อหาส่งเสริมการทำมาหากิน หรือเจ๋งสุดคือหนังสือที่มีประโยชน์กับชีวิตคนอ่านกลุ่มนั้น กลุ่มที่ ท่าน ๆ อยากให้เขาอ่านอ่ะนะ ลองเอาเวลามาคิดแบบนี้ดีกว่า อย่าไปสำรวจให้ปวดกบาลเลย ได้ผลมา ๗ บรรทัด ๘ บรรทัดน่ะ รู้แล้วก็ไม่ได้ช่วยอะไรหรอก ฟังมาหลายปีแล้ว เบื่อ!!!)
แล้วที่สำคัญ คนที่อ่านหนังสือเยอะ ไม่ได้แปลว่าเขามีความรู้มากกว่า (อ่านเยอะ ถ้าอ่านแต่หนังสือที่เขียนผิด ๆ มันก็แย่กว่าด้วยซ้ำ)
หรือบางทีเขาอาจจะอ่านแบบ ตาค้าง ก็ได้ (ตาอ่าน แต่ใจไม่ได้อ่าน)
แน่นอนว่าส่วนหนึ่งของความรู้ที่มีอยู่ในตัวคนคนนึง ย่อมได้มาจากการอ่านหนังสือ แต่อ่านอย่างอื่น ๆ ที่ไม่ใช่หนังสือ ก็ได้ความรู้เหมือนกัน และมันจะดีกว่าไหม ถ้าคนเราจะหัดแบ่งปันความรู้ที่ตัวเองมีให้คนอื่นได้รู้ด้วย หมายถึง ความรู้แฝงเร้น (Tacit Knowledge) อ่ะนะ ถ้าแบ่งปันกันได้ แล้วคนไทยเราก็ช่วยรู้จักเอาไปประยุกต์ใช้ในทางที่ดีงาม เพื่อพัฒนาประเทศชาติ (แบบไม่ได้หวังแต่ผลประโยชน์ส่วนตน แบบพวกเห็นแก่ตัว) เราและคุณ ๆ ก็คงจะได้เห็นว่าประเทศไทยเจริญกว่าทุกวันนี้อ่ะ (บอกตรง ๆ ไม่ได้ว่าอยากจะสื่ออะไร แต่เอาเถอะ ถ้าคิดไม่ออก ก็อ่านหนังสือกันต่อไป เพราะ ก็ยังดีกว่าไม่อ่านอ่ะ)
ไปแล้ว วันนี้จะเขียนอีกหลายบล็อก ก๊าก… (ท่าจะบ้า สงสัยมันเก็บกด – คนอ่านนึก)
I AM PRANITEE 